Kwiecień, może poza jego końcówką, nie był zbyt dobry. Po pierwsze perypetie z amortyzatorem, po drugie oporność elektroniki, która nie chciała się uruchomić, nie wspominając już o jakichś wizualnych oznakach życia. Dopiero z końcem miesiąca wszystko zaczęło się udawać, ale to i tak nie zatrze smutnego wrażenia, że kwiecień nie należy do udanych.

Początek maja też nie wróży nic specjalnego, ale jego druga połowa powinna być już znośna, na co Roch bardzo liczy. Jednak koniec zrzędzenia, bo to tylko odstrasza Czytelników, a i zaniża poziom bloga, który z założenia miał być odskocznią od szarej codzienności.

Ostatni dzień kwietnia zaskoczył Rocha deszczem, ale dobrze, że spadł bo nie dało się jeździć, po jednym wypadzie cały rower pokryty był pyłem, o kultowych butach Rocha nie wspominając. Pierwszy raz próbował wyjść na rower to zawrócił zaraz po wyjechaniu, bo niebo w mgnieniu oka zrobiło się granatowe. Jednak to, co z niego spadło nie przypominało deszczu, raptem kilka kropel i koniec.

Roch zajął się elektroniką i skończył ją męczyć. Wszystko działa, komunikacja działa, mruga, buczy i co tylko użytkownik zapragnie. Teraz tylko dokończyć program obsługujący całą elektronikę, a po skończeniu Roch usiądzie, założy nogę na nogę i pęknie z dumy.

Kiedy już elektronika została skończona, a przy okazji Roch został “kopnięty” przez prąd, mógł znowu próbować wyjść na rower. Próba zakończyła się sukcesem, Roch objechał Dolomity i Repty, ale chmury nie pozwoliły o sobie zapomnieć. Zaraz po powrocie do domu spadło kilka kropel i zrobiło się cudowanie chłodno, rześko, aż chce się wskoczyć na rower i pojechać na pączki do Pniowca.

Tylko z kim na te pączki można pojechać? Jakoś nikogo jeżdżącego nie ma “pod ręką”, a delektować się w samotności tym cymesem to Roch nie planuje. To tak jakby pić do lustra, a Roch tak nisko jeszcze nie upadł.

I na koniec statystyki za kwiecień, bo za kilka godzin koniec miesiąca, więc można ten fakt uprzedzić i już opublikować pliczek PDF. W kwietniu, pod względem rowerowym, nie było źle, pojawiło się nawet 70km, kilka razy średnia była powyżej 23km/h ogólnie było dobrze.

Kwiecień 2009
Roch pozdrawia Czytelników.

Wiatr ustał, powrócił ład i porządek w pogodzie, a więc Roch poszedł na rower. Jako, że harmonogram dnia był bardzo napięty i do południa można było tylko chwilkę poświęcić na pedałowanie, ale Roch postanowił, że nawet chwilka na rowerze to jest to, czego Roch potrzebuje, aby szara komórka odpoczęła, a Roch przestał myśleć o tych wszystkich zerach logicznych, jedynkach logicznych, slotach, oknach zapisu, do których trzeba dostosowywać się z dokładnością do mikrosekundy. 🙂 🙂

Roch pojechał na Repty, aby tam odpocząć, zaczerpnąć świeżego powietrza, jednym słowem zrelaksować się. Razem z Rochem, na Repty, pojechał aparat, którym Roch zrobił kilka zdjęć. Po wjechaniu w krzaki Roch poczuł się jak nowo narodzony, co prawda poczucie to przerywał stukot sterów, które nie zostały dokręcone po ostatniej przygodzie z Bomberkiem, ale i tak było warto.

Roch zatrzymał się nad bajorkiem, chwilę pochodził z aparatem, aż wypatrzył zakochanych biwakujących na trawce i postanowił, że da im spokój, niech się cieszą sobą, a Roch popedałował przed siebie bo chciał jeszcze zaliczyć Dolomity, żeby przyjemności stało się zadość. Jak Roch postanowił tak zrobił i po chwili widział już początek Dolomitów na horyzoncie. Wjechał w las i wyjechał na końcu, wjechał z powrotem w las i wyjechał na początku, takie to cuda są na Dolomitach.

Po powrocie do domu Roch rozłożył się z gratami i dalej działał z pastylką, udało się uruchomić komunikację z komputerem, udał się odczytać numer, ale nie udało się wyeliminować “śmieci”, które pojawiły się przy okazji, ale i to Roch rozgryzie, bo łebski z niego chłopak, a przy tym skromny.

Roch chyba odnalazł swoje powołanie, które łączy dwie jego pasje, elektronikę i informatykę. Teraz tylko połączyć to wszystko z jego największą miłością, czyli rowerem i Roch będzie najszczęśliwszym chłopakiem na Świecie, a przy tym nadal pozostanie skromny.

Roch pozdrawia Czytelników.

Z okazji porywistego wiatru, który zaatakował już w nocy i nie odpuścił przez cały dzień. Roch stwierdził, że w taką pogodę nie ma co jeździć, bo wysiłek nie pokryje ilości przejechanych kilometrów. W związku z tym Roch okupował stół kuchenny, bo to największa płaska powierzchnia dostępna od reki.

Roch zaczął programować i po niedługim czasie urządzenie ożyło, choć nie do końca. Pozostaje uruchomić transmisję pomiędzy komputerem, a urządzeniem, ale dziś Roch tego nie robił bo duma go rozpierała i jeszcze coś by popsuł.

Jak zawsze powstało coś na wzór filmu, który jakością nie zachwyca, ale z plastikowego obiektywu nigdy ładny film nie wyjdzie. Wersja, jak zawsze, reżyserska co można poznać po odbiciu Rocha w matrycy pod koniec filmu. Dobrze, że się ogolił, przynajmniej mniejszy wstyd.

[youtube https://www.youtube.com/watch?v=xLWSWrihbiA&hl=pl&fs=1&color1=0x3a3a3a&color2=0x999999&w=425&h=344]
Roch pozdrawia Czytelników.

Początkowo Roch, z Michałem, rozpatrywali możliwe miejsca, do których można by jechać, ale skończyło się na Chechle i Świerklańcu. Tam po krótkim odpoczynku i kilku sposobów na przygotowanie mięsa, dochodzących z sąsiedniej ławeczki, a także o tym, że inny spacerowicz pije jedno piwo na dzień ruszyli dalej. Jakoś ludzie nie potrafią rozmawiać tak, aby przypadkowi słuchacze nie opisywali przepisów na mięso, czy słabej głowy “sąsiada”.

Ze Świerklańca Michał i Roch pojechali na bunkier, a stamtąd postanowili objechać Świerklaniec dookoła. Po przeprawie przez wertepy i dziury dojechali do miejscowości zwanej Ossy, gdzieś między Świerklańcem, a Pyrzowicami. W tychże Ossach był festyn, pierwszy w tym roku, napisać by można, że inauguracja choć nie do końca, bo jakiś tak dziwny był.

Ni to zlot samochodów, ni to wiejska zabawa, choć zaraz przy remizie całość się odbywała. Krótki postój i dalej trzeba było jechać, bo kawałek do przejechania został, a Rochowi chciało się na stronę iść, bo za dużo wypił w domu i teraz pęcherz zaczął się mścić.

Majówka za pasem to i znajdzie się więcej okazji do świętowania na wszelkich “wiejskich” festynach, gdzie piwo jest zmieszane z wodą, a lokalni tubylcy krzywo patrzą się na przyjezdnych. Jednym słowem: idzie lato.

Roch pozdrawia Czytelników.

PS.
Roch oznajmia wszem i wobec, że pierwszy tysiąc kilometrów pęknął. Trochę późno, ale jest.

W końcu udało się pojeździć z kimś żywym, a nie tylko wymyślonym przez Rocha towarzyszem, z którym zdarzało mu się rozmawiać. Celem wypadu były Dolomity, ale wcześniej Roch zaliczył był Świerklaniec, bo trzeba było się rozgrzać, a że początek weekendu to i trzeba było się najeździć.

Po przerwie, na sprawdzenie poczty i zjedzenie jakiegoś lunchu Roch wybrał się z Michałem na Dolomity. Tam oczywiście ludzi pełno, jakby był to jakiś nadmorski kurort, w którym turyści zażywają odpoczynku, spacerują i odpoczywają. Urok Dolomitów, jako miejsca “dzikiego” i przez turystów nie odkrytego już dawno się skończyła, teraz królują tam ludzie na quadach i bezmyślni ludzie, którzy zostawiają po sobie tony śmieci, robią tyle hałasu, że nawet wiewiórki uciekły.

Coraz mniej jest miejsc, w których można spokojnie pojeździć na rowerze, nie martwiąc się, że jakiś ćwierć mózg na quadzie spróbuje zmierzyć się z rowerzystą, albo jakiś turysta nie zostawi roweru na środku ścieżki, bo taki akurat ma kaprys.

Rowerzysta to gatunek na wyginięciu, musi – w poszukiwaniu bezpiecznych tras – jeździć coraz dalej, a nawet na Jurze, o której Roch marzy, pojawiają się spacerowicze. Tak więc niedługo Roch – i inni rowerzyści – będą gatunkiem na wyginięciu, znanym tylko z opowieści lub z Bloga Rowerowego.

Roch pozdrawia Czytelników.

Jedną z największych zalet zgłębiania tajników elektroniki jest satysfakcja, jaką odczuwamy gdy jakiś prosty układ zapali diodę. Niby nic takiego, ale radochy mnóstwo. Tak też było dziś, gdy Roch poskładał prosty układzik, który miał dokładnie odmierzać czas, po którym zapał diodę.

Po uruchomieniu układu, zamruganiu diodą Roch poszedł na rower. Pogoda lekko się popsuła, zrobiło się chłodniej, a lekko ubrany Roch mocno się zdziwił, gdy okazało się, że wcale nie jest tak ciepło. Pojechał tylko na Repty pojeździć po krzakach i wrócił do domu.

Weekendowy wypad na lotnisko do Pyrzowic jest nadal aktualny i jest kilka miejsc wolnych, a jedynym warunkiem uczestnictwa jest posiadanie roweru i chęci.

Roch pozdrawia Czytelników.

Roch tak bardzo wczuł się rolę hackera, że zapomniał o całym świecie. Wstaje i już zasiada do pisania lepszej wersji programatora, która – z założenia – ma działać lepiej niż oryginał. Póki co Roch nie utknął, nie napotkał większych trudności, ale też nie doszedł do najtrudniejszego, czyli do programowania procesora.

Jeśli chodzi o rower to nie jest źle, po poprawieniu uszczelki nic się nie leje i można śmigać szczególnie, że pogoda na to pozwala. Roch planuje na weekend wziąć aparat i wybrać się na lotnisko do Pyrzowic zapolować na jakiś samolot. Pewnie skończy się na podziwianiu pasa startowego zza ogrodzenia bo akurat nic nie będzie chciało wystartować, a samoloty będące w powietrzu nie będą lądować.

Rozkład lotów jest dla Rocha czarną magią i nawet nie próbuje go zrozumieć żeby określić godzinę jakiegoś startu, czy lądowania. Pogoda powinna dopisać i Roch powinien zrealizować swój plan, o ile znajdzie się jakiś towarzysz, bo słuchawki wykazują się nieposłuszeństwem i nie chcą działać, a nowych Roch nie kupi bo zwyczajnie szkoda mu kasy, którą może przeznaczyć na inne, bardziej pożyteczne rzeczy.

Poza tym Roch zakończył czytanie nowo zakupionej książki, teraz pora przejść od teorii do praktyki. Na początek wyświetlacz LCD i wyświetlanie informacji, a potem kto wie – może Roch złoży jakiegoś robota, sprzeda go, zarobi mnóstwo pieniędzy, wejdzie na giełdę i nie będzie musiał robić już nic, poza jeżdżeniem na rowerze.

Roch pozdrawia Czytelników.

Kurna, kwiecień to miesiąc awarii, usterek, pęknięć, zwarć i wszystkiego co najgorsze. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że Roch nie może oddać się swojemu ulubionemu zajęciu jakim jest pedałowanie przez lasy i wsie, czując wiatr pod kaskiem i szum w uszach.

Najpierw padły słuchawki z mp3grajka, ale Roch je naprawił, potem amortyzator razem ze słuchawkami, wczoraj amortyzator, a dziś licznik. Jeśli już jesteśmy przy amortyzatorze to winowajcą słusznego wycieku oleju była uszczelka, która podwinęła się podczas wkręcania i niedostatecznie uszczelniała wnętrze.

Wojciech poprawił, dokręcił i Bomberek jest jak nowonarodzony. Pozostało naprawić słuchawki i licznik. Ten drugi już polutowany, ale jeszcze schnie bo Roch opaćkał go solidną porcją żywicy epoksydowej, żeby całość zgrabnie się trzymała.

Jako, że licznik, a właściwie podstawka uległa uszkodzeniu Roch jeździł bez licznika i zaczął się zastanawiać, czy nie pozbyć się go całkowicie. Człowiek jakiś taki spokojniejszy jest jak nie widzi ile już przejechał, jaką ma średnią i w ogóle jakiś taki spokojniejszy jest, zrelaksowany.

Oby pech się skończył bo tyle awarii to Roch w zeszłym – całym – roku nie zaliczył.

Roch pozdrawia Czytelników.

Krakał Roch, krakał i wykrakał. Dziś oficjalnie Bomberek wziął i wydalił z siebie kilka mililitrów oleju. Żeby było ciekawie to nie spod uszczelki, jak to było kiedyś, ale z wentyla, co jest twardym orzechem do zgryzienia bo jak olej przedostał się do powietrza?

Poza tym, że Roch walczył z wyciekającym olejem to zrobił 70km, co jest nowym rekordem. Roch pojechał do Świerklańca, a stamtąd do Żyglina i, docelowo, na Bibielę najechać Koyocika, bo ten nie może na rowerze jeździć, a jak nie przyjechał Koyocik do Rocha, to Roch przyjechał do Koyocika.

Po kilkudziesięciu minutach Bomberek był mokry, a olej kapał z goleni. Taka karma.

Roch pozdrawia Czytelników.

Zaciemnione pomieszczenie, jedyne źródło światła to lekko przygaszona matryca, przed którą siedzi jakaś postać bliżej nieokreślona, przeszywająca cisza, którą przerywa stukanie klawiszy. Postać wpatruje się w ekran, szukając jakieś prawidłowości, która na pewno występuje. Siedząc bez ruchu w wygodnym fotelu przegląda przelatujące linijki tekstu w nadziei, że zaraz pojawi się ta, na którą od pięciu godzin czeka.

Kolejne analizy logów nic nie dają, postać zaczyna się nerwowo wiercić na fotelu, który coraz bardziej przeszkadza, pęcherz zaraz pęknie, ale tajemnicza postać nie może odejść od monitora, szuka jakiejś butelki, ale dookoła tylko kable i przeszywająca pokój ciemność. Pojawia się pot na skroni, krople spływają po czole, ręce drżą, oczy bolą jakby ktoś pod powieki wsypał wiadro piasku.

W końcu pojawia się prawidłowość, która umożliwia dalsze działanie. Chwila przerwy, odpoczynek, dotlenienie mózgu, odpoczynek dla oczu, na który była najwyższa pora. Log poległ, poddał się i przegrał starcie z tajemniczą postacią, która czuła słodki smak zwycięstwa.

Tak mógłby wyglądać pierwszy rozdział książki, którą Roch kiedyś napisze o tym jak, cegiełka po cegiełce, rozkłada transmisję danych pomiędzy urządzeniem, a komputerem żeby napisać swój własny program obsługujący to urządzenie. Fragment tajemniczego logu można zobaczyć poniżej:

32 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 0F 00 00 00
33 16:25:31 IOCTL_SERIAL_WAIT_ON_MASK Serial2 SUCCESS
34 16:25:31 IRP_MJ_READ Serial2 SUCCESS Length 1: FF
35 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 12 00 00 00
36 16:25:31 IOCTL_SERIAL_WAIT_ON_MASK Serial2 SUCCESS
37 16:25:31 IRP_MJ_READ Serial2 SUCCESS Length 1: 12
38 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 0F 00 00 00
39 16:25:31 IOCTL_SERIAL_WAIT_ON_MASK Serial2 SUCCESS
40 16:25:31 IRP_MJ_READ Serial2 SUCCESS Length 1: FF
41 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 12 00 00 00
42 16:25:31 IOCTL_SERIAL_WAIT_ON_MASK Serial2 SUCCESS
43 16:25:31 IRP_MJ_READ Serial2 SUCCESS Length 1: 12
44 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 0F 00 00 00
45 16:25:31 IOCTL_SERIAL_WAIT_ON_MASK Serial2 SUCCESS
46 16:25:31 IRP_MJ_READ Serial2 SUCCESS Length 1: FF
47 16:25:31 IRP_MJ_WRITE Serial2 SUCCESS Length 4: 12 00 00 00

Poza tym, że Roch oglądał jakieś cyferki i literki to jeszcze jeździł na rowerze. Pojechał, razem z Michałem, do Miasteczka Śląskiego, a stamtąd przez las do Pniowca. Ciągłe jeżdżenie w kierunku Świerklańca staje się nudne i trzeba, od czasu do czasu, urozmaicić wypady, tak żeby rowerowanie sprawiało taką samą, a nawet większą, przyjemność.

Udało się zrobić 25 kilometrów z niezłą średnią szczególnie, że wiatr nie odpuszczał i stale utrudniał pedałowanie. Jutro obowiązkowy lans na Świerklańcu, a co.

Roch pozdrawia Czytelników.

Zmora każdego ucznia, któremu przyszło rozwiązywać zadanie z matematyki zaczynające się od słów “Pociąg jedzie z prędkością 60km/h. Ile zajmie mu przejechanie z punktu A do punktu B”. Roch zadał sobie to samo pytanie, ale w kontekście tego, co znalazł w skrzynce, a znalazł tam awizo co oznaczało, że listonoszowi nie chciało się sprawdzić, czy ktokolwiek podniesie słuchawkę domofonu i, co ważniejsze, paczka jest, ale nie u Rocha.

Pytanie, które Roch zadał sobie brzmiało: “Ile może jechać samochód z Warszawy do Tarnowskich Gór” i sam sobie odpowiedział, że nie długo, może 9, a może 10 godzin. Biorąc poprawkę na to, że paczka musi zaliczyć kilka sortowni to jakieś 2 – 3 dni. Jednak paczka do Rocha jechała – uwaga – dziewięć dni (nie licząc weekendu i Świąt po drodze).

Żeby było weselej paczka została nadana jako priorytet, który według zapewnień Poczty dostarczany jest szybciej.

Dla porównania kurier firmy GLS jechał z Łodzi do TG cały dzień, dziś zadzwonił, że ma awarię samochodu i będzie później, ale będzie. I przyjechał, i zadzwonił i nawet wszedł na czwarte piętro. Dlaczego jedni mogą, a drudzy mają klienta w głębokim poważaniu? Tyle nerwów bo Roch połakomił się na 9 złotych, tyle wynosiła dopłata do przesyłki kurierskiej.

Jednak książka już jest u Rocha, nawet pierwszy rozdział został przeczytany i wszystko wskazuje na to, że Roch skończy książkę w dwa, trzy dni. Bardzo fajnie napisana, mnóstwo przykładów, wyjaśnień i podpowiedzi Autora. Pewnie robot będzie gotował, prał i odkurzał jak Roch zastosuje się do tego, co Autor napisał.

Rower stał w domu, pogoda jakoś się popsuła, nie wiadomo, czy to dlatego, że Roch dostał książkę, czy dlatego, że Michał odebrał rower z serwisu. Weekend ma być ładny, bo trzeba jakiś wypad uskutecznić dlatego Roch już dziś zamawia słońce i ciepło.

Roch pozdrawia Czytelników.